ga naar :    Wat is het ?
                Welke organen ?
                Symptonen en klinische tekens
                Voorkomen
                Problemen

                
Sarcoïdose, soms ook ziekte van Besnier-Boeck-Schaumann (BBS) genoemd, is een relatief onbekende ziekte met heel wat verschillende klinische tekenen. Wat de oorzaak is kom men tot op heden nog niet achterhalen.

Wat is het ? (terug)

Het is een aandoening waarbij over gans het lichaam granulomen ontstaan. Dit zijn meestal microscopisch kleine ophopingen van cellen, maar ze kunnen uitgroeien tot de grootte van een kippenei. Het is een soort ontsteking van het bindweefsel en kan zich in het hele lichaam voordoen, (overal waar men bindweefsel vindt). Dus ook in levensnoodzakelijke organen.

Welke organen ? (terug)

Meest frequent is er een zwellen van de lymfeklieren. Verdichtingen over beide longen die aanleiding kunnen geven tot een geleidelijke vermindering van de werking van de longen, zodat men kortademig wordt. Klier- en/of longafwijkingen komen in praktisch 100% der gevallen voor. Zeer vaak zijn er leverafwijkingen die echter meestal geen grote problemen stellen. Ook de milt kan aangetast zijn. Zelfs de ogen kunnen aangetast worden waardoor in verschillende gevallen het gezichtsvermogen afneemt. Huidletsels zijn niet ongewoon en kunnen zeer uiteenlopende aspecten hebben gaande van pijnlijke paars-bruine knobbeltjes (erythema nodosum) naar rood-paarse glimmende vlekken en kleine wondjes met korstjes er rond.

De gewrichten ontsnappen ook niet aan de ziekte. Vooral de kootjes van de vingers en de tenen kunnen worden getroffen door ontstekingshaarden. Spierstoornissen (met vermoeidheid en zwaartegevoel) zijn zeer frequent. Verder kan er een verhoogd kalkgehalte in het bloed zijn, wat eventueel kan aanleiding geven tot nierstenen en een verminderde nierwerking. Eerder zeldzaam zijn ook de hersenen of hersenvliezen aangetast. Tenslotte komen er in een klein percentage van de gevallen hartafwijkingen voor.

Symptomen en klinische tekens  (terug)

Ademhalingsmoeilijkheden / Lusteloosheid en gewichtsverlies / Verspreide pijnen over gans het lichaam, vooral de spieren en gewrichten in ledematen / Uitputtingsmoeheid die niet verdwijnt door slapen / Koorts, vooral in het beginstadium / Hyperventilatie (o.a. door spanningen en onbegrip die de ziekte meebrengt, want ze wordt vaak niet herkend en erkend als een ziekte) / Pijnlijke blauw-rode knobbels, vooral op onderste ledematen / Oogaandoeningen / Aantasting van de speekselklieren / Hoofdpijn / Opgezette lever en milt / Andere afwijkingen naargelang het aangetaste orgaan.

De grote moeilijkheid voor de mensen in de gezondheidszorg is dan ook dat alle bovengenoemde symptomen KUNNEN voorkomen, maar dat ze niet allen tegelijk MOETEN aanwezig zijn en bovenal dat ze zich bij zoveel andere ziektes eveneens kunnen voordoen.

Voorkomen (terug)

Op alle leeftijden, maar meestal tussen 20 en 40 jaar, zowel bij mannen als bij vrouwen. Vaak ontstaat en verdwijnt de ziekte onopgemerkt. In heel wat gevallen (ong. 80%) geneest ze namelijk spontaan na enkele maanden tot max. 2 jaar. In een minderheid, en dit vooral bij oudere personen, is er een evolutie naar een 2 de stadium dat eerder chronisch verloopt.

Problemen (terug)

Sarcoïdose is niet kwaadaardig en wordt daarom vaak als onschuldig bestempeld, wat zeker niet zo is. Ze drukt namelijk haar stempel op het hele levenspatroon van de patiënt. Men voelt zich zo ziek, is te moe en heeft soms veel pijn zodat het hele leven een martelgang lijkt. Het brede publiek, en dus ook de onmiddelijke omgeving, weet niets van de ziekte af en begrijpt de patiënt dan ook niet.

Als de patiënt dan toch blijft volhouden pijn te hebben en moe te zijn dan gaat er op den duur vanalles mis. Niemand gelooft hem nog. Men aanziet hem als een simulant en schuwt hem dan ook als dusdanig. Hij spant zich tot het uiterste in om gewoon mee te doen zoals elke gezonde mens, maar dat loopt vaak uit op ontmoediging, depressie, irritatie, ruzie, agressie, vervreemding… Het gaat in sommige gevallen zover dat de omgeving en zelfs gezondheidswerkers de klachten aan neurotische aandoeningen gaan toeschrijven. Daardoor voelt de patiënt zich natuurlijk eenzaam en in de steek gelaten. De ziekte kan aldus het leven van de zieke grondig wijzigen, zowel beroepsmatig als sociaal, familiaal en psychologisch.